O metodzie Suzuki

Gry na dowolnym instrumencie można się nauczyć tak samo, jak własnego języka. Przez słuchanie i naśladowanie.

Inspiracja

Dziecko poznając własny jezyk ma wielokrotnie szansę usłyszenia danego słowa, zanim je po raz pierwszy wypowie – a potem wypowiada je wielokrotnie, żeby utrwalić tę umiejętność. Pierwsze udane próby są nagradzane entuzjazmem otoczenia, co sprawia, że dziecko chętnie podejmuje dalsze wysiłki. Uczące się mówić dziecko nigdy nie jest karane za nieudane próby, tylko nagradzane za udane, a nawet za sam podjęty wysiłek – to wystarcza, aby nauczyło się znakomicie.

Wzorzec

Podobnie jak w nauce mówienia, dzieci potrzebują wzorca do naśladowania. Dlatego

rodzic w metodzie Suzuki też uczy się gry na skrzypcach, dlatego dziecko codziennie słucha płyty z nagraniami skrzypcowymi. Dzięki wielokrotnemu słuchaniu dzieci znają muzykę na płycie dołączonej do nut szkoły Suzuki na pamięć zanim zaczynają ją grać. Nie muszą się uczyć jednocześnie muzyki i grania. Tym bardziej nie muszą się uczyć zapisu muzycznego – podobnie jak małe dzieci uczące się mówić nie uczą się jednocześnie czytać.

Współpraca

Nauka to nie tylko lekcje, to przede wszystkim środowisko – obecność muzyki w domu, słuchanie innych grających dzieci, ćwiczenie w domu z rodzicem, który również gra. To wszystko powoduje, że dziecko zaczyna postrzegać grę na skrzypcach jako normalną, stałą część życia. Rola rodzica jest bardzo istotna, pełni on rolę domowego nauczyciela. Wszystko w metodzie Suzuki odbywa się w trójkącie dziecko-rodzic-nauczyciel, w którym wszystkie trzy elementy są bardzo istotne. To bardzo duża różnica w stosunku do tradycyjnej szkoły muzycznej, gdzie dziecko pracuje z nauczycielem, a w domu
rodzic zwykle w niewielkim stopniu jest w stanie mu pomóc. Granie z rodzicem, i przede wszystkim granie z innymi dziećmi, daje dzieciom poczucie wspólnoty, uczestnictwa w czymś uniwersalnym – czym istotnie jest muzyka.

Powtarzanie

Dzieci utrwalają zdobyte umiejętności przez wielokrotne powtarzanie. Powtarzanie ich nie męczy, nie nudzi. W ten sposób kolejne utwory pozostają w pamięci na zawsze, a gra na skrzypcach staje się niejako częścią dziecka, sposobem ekspresji. Dorośli zwykle z niechęcią myślą o wielokrotnych powtórzeniach, zwłaszcza prostych rzeczy, uważając je za nudne. Dla dzieci jest inaczej – powtórki są sednem nauki i sposobem działania, jaki dzieci przyjmują, żeby się czegoś nauczyć – gdy robią to same dla siebie. Wystarczy przywołać w pamięci obraz dziecka, które np. uczy się chodzić. Mimo wielokrotnych niepowodzeń dzieci nie zniechęcają się, nie ustają w powtarzaniu wysiłków, aż w końcu osiągną sukces. Metoda Suzuki wykorzystuje ten mechanizm w nauce gry, jeśli tylko pozwolimy dziecku uczyć się we właściwym dla niego tempie. To dorośli uczą dzieci, że powtarzanie jest nudne, dzieci same z siebie się nie nudzą i nie męczą powtarzaniem.

Talent?

Potocznie rozumiany talent muzyczny jest w nauce metodą Suzuki nieistotny. Ważna jest wytwałość w słuchaniu, powtarzaniu i dobre wzorce do naśladowania. Dzięki temu pojawiają się warunki dla wzrostu talentu.